TANDAAPUSHI

SOLD OUT

TANDAAPUSHI

"FIRE DISPOSAL"

JVT0014 (Jvtlandt 2015)

CD

Léo Dupleix: Keyboards
Laurens Smet: Bass
Louis Evrard: Drums

Recorded at Studio Grez, 14th of May 2014 by Ted Masseur
Mixed by Léo Dupleix
Mastered by Martin Hoshi Vognsen
Artwork by Léo Dupleix

Tandaapushi is a power trio, playing mostly improvised music. After meeting in Brussels and sharing the stage in many different musical contexts, they felt the need to join forces to create a very special combo, inspired by their common love for free jazz, noise, avant rock and all sort of electronic divagations, taking primitive musical elements such as drones, soundscape, relentless grooves, and shaping them until reaching a state close to trance. They play mostly with a high level of energy and density, pushing their limits a little bit more each time.

Léo Dupleix: Born in Paris, graduated from Brussels Royal Conservatory, Dupleix is an electronic musician, piano player, mainly working in the improvised and experimental field. He uses simple electronic devices, such as mixing board, paint, pick ups and synthesizers to create unique tones and textures. In parallel he continue to develop his own sound on the acoustic piano. He has played or collaborated with: Toshimaru Nakamura, Tetuzi Akiyama, Naoto Yamagishi, Pak Yan Lau, Lauri Hyvarinen, Ura Hiroyuki, Gregor Siedl, Lynn Cassiers, Yannick Dupont, Kou Katsuyoshi, Rabito Arimoto, Daisuke Takaoka, Junji Hirose, Seppe Gebruers and Akemi Nagao.

Laurens Smet: Bass player and composer from Antwerp, Belgium. Graduated from Antwerp conservatory and already a well established part of the Belgium / European free jazz scene, playing in many contexts and projects like Ifa y Xango, Bambi Pang Pang, Boelheart, Laurens Smet’ Antwerp Stock Trade, just to name a few.

Louis Evrard: Influenced by a very wide range of music style, from most abstract contemporary music to mainstream hiphop, he created an unique way of playing and approaching the drums that allows him to participate in wide variety of music projects. He has shared the stage with Evan Parker, Mâäk’s Spirit, Audrey Chen, Jean-Yves Evrard, Joachim Badenhorst, Jasper Stadhouders, Eric Thielemans, Lynn Casiers, Bart Maris, Bo Van Der Werf and Ifa y Chango.

DESCRIPTIONS

"It's always nice when something we had NO knowledge or expectations about, never heard of before, with a odd name to boot, that we were simply sent a promo of in the mail, and eventually gave a blind listen to, turns out to be so much up our alley and in fact, in this case, totally Record Of The Week worthy! Ok, maybe this is not for absolutely everyone, but those of us into heavy-duty, hypnotically repetitive, distortion 'n' drone damaged jamming, then this obscure outfit on an obscure Danish label has indeed produced a Record Of The dang Week. Tandaapushi is an improvisatory, instrumental power trio of keyboards, bass and drums, formed in Brussels not long ago, and this is their debut album. Tokyo-based Leo Dupleix, who has a Master's degree in piano jazz from the Royal Conservatory in Brussels, would appear to be the band leader. He plays the keyboards and electronics - synth, electric piano, mixing board, etc. Meanwhile the two members of the rhythm section are active and accomplished in the Belgian free jazz scene. So yeah their music here is "mostly improvised" - but not, like, JAZZ, not unless your idea of jazz is the Dead C and Supersilent jamming together, having switched up instruments perhaps. Or you gotta imagine The Necks as produced by Pumice, something like that. Perhaps Circle or Cave running wild in the INA-GRM studio? It's a dense, energetic, experimental, extremely rhythmic mix of avant noise rock, experimental electronics, musique concrete, and free jazz improv. Weird and warped but definitely on point with what they're doing, which is hard to describe, but must require a certain level of musicianship (noisicianship?), tight communication, and a special shared aesthetic, sound-wise, devoted to making trance-inducing grooves with noisy, droney, unidentifiable textures.

The disc is divided into four tracks, Parts 1-4. Part One hooked us immediately, with its eight minutes of thick throbbing feedback skree and droning hum and waver, a grimy, rhythmically-krauty plod. Part Two is a bit of a quirky interlude of electronic beep-boop, distortion and cryptic clatter, brief at just 2:45. Part Three gets back to the droned out intensity of part one, pounding and pulsing for over well over 15 minutes, the rhythms giving way to pure grinding drone-whoosh by the very end. That segues right into Part Four, which brings back the beat, a quietly crunchy rhythm laced with feedback, steadily squelching along for another eleven minutes which bring in all sorts of chitterings and other strange sounds of indeterminate origin. Percussive punctuation pushes through the decaying electronic haze, and we could zone out to this FOREVER. When it all wraps up you're wondering what the heck it was you were listening to, but ready to dive back in at the beginning again."

Aquarius Records

REVIEWS

"Throughout its forty minutes, the rhythmic churning of keyboards, cymbals, throbbing bass, electronic effects, bells, beeps and more both demand its listener’s attention while lulling them into a state of altered consciousness. (…) The suite that makes up the length of Fire Disposal cascades along, skipping past barriers of genre effortlessly. That’s not to say that the music is easy listening, or that tasteful, nuanced playing takes a backseat for the sake of group cohesion. Laser-like keyboard patches decimate a deep, groovy backbeat here and there, before gradually receding into the ocean-like noise spectrum and fading. (…) Don’t be lulled into thinking that this album backs into corners occupied by otherwise underwhelming or wallpaper-like “easy” listening. Its massage-like qualities, wild oscillating, and frenetic, deep vibrations will conversely spike into killer buzzsaw waves of Tesla coil feedback, bursts of treble-propelled energy sparking away.

Fire Disposal is at times like listening to the sounds coming from the backdoor of a sketchy, poorly-lit laboratory, perhaps one abutting the city morgue, with the outline of some shady figures doing some strange work within. For all the dark tones they produce, these players have a serious charm that keeps us comfortably lulled while conscious, awake and looking out for that next errant spark of electricity."

Boston Hassle

"I et fascinerende spændingsfelt mellem noise, freejazz og avant rock har de skabt et nedsmeltet og dysharmonisk soundtrack. Det organiske lydkaos smager af rødt rustvand. Lysglimt skærer sig gennem tonerne. Evrards monotone, nærmest minimalistiske rytmer der svøber sig i Dupleix’ støjende droner og Smet’s kontante basgange. Det er eksperimenterende leftfield electronica. Det er en stemning der er skabt i en nuklear forurenet kælder, under et diskoteks dansegulv. Det er så grimt at det bliver smukt."

Jazznyt

"Med utgångspunkt i avantrock, noise, musique concrete och frijazz har den belgiska trion Tandaapushi skapat en mullrande skiva. Musiken tar vid där krautband som Can, Neu! och Faust stannade. De fyra namnlösa spåren som utgör Fire Disposal är repetitiva och malande. Musiken allt som oftast kraftfull. Men det finns också inslag som närmast kan beskrivas som primitiv proto-techno. Korta stunder av medryckande och gravt förvräng dansmusik.
Triosättningen ger musiken ett lätt anslag. Trumslagaren Louis Evrard slår in på den minimalistiska banan och levererar monotona rytmer som med enkla medel formas i ändlösa banor. Keyboardisten och effektmannen Leo Dupleix bygger droner och gnisslande ljudmoln bakom sina tangenter, medan basisten Laurens Smets tuggande bas är ritningen som håller ihop bygget. Tillsammans utgör det ett väl oljat maskineri som vilar på kakofonins rand. Resultatet är hypnotisk och extatisk musik som kastar sina vibrerande tentakler långt in i hjärnmembranet. Fire Disposal är en mental brustablett som spränger alla stressbollar i världen. Det här är intensiv och omskakande musik – framförd på ett styvt vis. Bra så!"

Sound Of Music

"Drone rock with a well-chosen, coherent outlook. In their pulsating structures they move very convincingly towards their goal. Minimalistic on the one hand, they do their thing with fantasy. The bass playing of Smet effectively complements the beats and rhythms by Evrard. Both supply a solid floor for the fine sound textures by Dupleix. This results in truly hypnotizing, trance-inducing music, that somehow picks up where kraut rock bands like Can, Neu and Faust stopped."

Vital Weekly

Tandaapushi lijkt Japans, maar is het niet. Toch dweept het label waarop dit trio mag debuteren, met de Japanse taal, wat duidelijk wordt bij een bezoek aan hun website. In het Japans, of toch voor een gedeelte. Gelukkig vinden we er ook begrijpelijke info. Het past in elk geval bij het kinderlijk banale hoesontwerp, dat wel weer past binnen het kader van de grotendeels geïmproviseerde muziek van het trio. Muziek die heel repetitief van aard is, met ruimte voor een speels accent, en tegelijk zeer hypnotiserend, afwisselend en intrigerend. Léo Dupleix speelt keyboards, komt uit Parijs, studeerde in Brussel en houdt zich meestal op in middens van experimentele elektronische muziekmakers. Hij werkte eerder samen met een hele rist al dan niet bekende namen, waaronder heel wat Japanners. Toshimaru Nakamura, Tetuzi Akiyama en Ura Hiroyuki zijn maar enkele voorbeelden. Hij mag vooral uit zijn dak gaan in het speelse ‘Part 2’. Bassist en componist en tevens Antwerpenaar Laurens Smet is meestal te vinden in Europese freejazzmiddens, met bands als Ifa Y Xango, Bambi Pang Pang en Boelheart. Drummer Louis Evrard erkent net zo min muzikale grenzen en speelt net zo goed modern klassiek als abstracte hiphop, waardoor hij al kon samenwerken met onder andere Evan Parker, Joachim Badenhorst, Jasper Stadhouders en Bart Maris. Vooral zij tweeën zijn verantwoordelijk voor de heel erg aan krautrock verwante trips die in de drie andere ‘Part’-s worden neergezet. Can en Neu! zijn nooit veraf, al mag het in ‘Part 4’ ook licht industrial zoals Faust dat soms ook deed. ‘Fire Disposal’ is zodoende een zeer geslaagd debuut van drie gelijkgestemden die elkaar perfect aanvoelen.

Gonzo Circus

The debut album of the Tandaapushi trio also spans along dense 37 minutes but suggests another perspective of the power, free-improvising trio. Tandaapushi – keyboards player Léo Dupleix, bass player Laurens Smet and drummer Louis Evrard – opts for primitive drones based on addictive, hypnotic grooves, until its repetition climaxes in a strange trance feeling.

The four, untitled pieces are variations on the theme. The trio focus on creating almost techno-like drones, where the the pulse and the sonic envelopes keep intensifying and adding new layers. All four piece are dense, highlighting the atmospheric-distorted sounding vintage keyboards of Dupleix. All push the envelope a bit more with each piece, in a kind of a secular shamanic ceremony, still, with a commanding reserve and without reaching a cathartic chaos.

Eyal Hareuveni

http://salt-peanuts.eu/record/tandaapushi/

Tandaapushi: Fire Disposal

Ze zijn zeldzaam, de muzikanten van de jongere generatie die zich tegenwoordig nog door krautrock en aanverwanten laten inspireren. Daarom alleen al is het Belgische Tandaapushi een behoorlijk speciale groep binnen de wereld van de geïmproviseerde muziek. Op zijn debuut Fire Disposal slaagt het trio er bovendien in de verslavende eentonigheid van een lekker hedendaagse smoel te voorzien.

Tandaapushi klinkt behoorlijk Japans, en het mooie artwork van Léo Dupleix met enkele typische animatiefiguren versterkt het made in Japan-gevoel van deze plaat alleen maar. De Brusselaar en toetsenist van het trio blijkt dan ook een tijdje in het Aziatische land te hebben gewoond, een ervaring die hem volgens zijn cv een hele hoop muzikale connecties heeft opgeleverd. Ondertussen resideert de jongeman in Parijs, maar dat weerhoudt hem er niet van een working band draaiende te houden met twee collega's uit het Antwerpse, bassist Laurens Smet en drummer Louis Evrard. Als Tandaapushi onderscheidt dit trio zich via een ruwe elektrische sound en een concept waarbij virtuositeit naar binnen is gekeerd. Geduld, beheersing en efficiëntie lijken de codewoorden te zijn.

Qua referenties kan je voor deze groep een hele lijst opmaken, want achter elke hoek schuilen herkenbare elementen. Uiteraard komen namen als Can en Neu! als eerste opzetten, maar de elektroakoestische improvisatiebands uit het hoge noorden - met op kop Supersilent - lijken op sommige vlakken gelijkaardige sporen te volgen als dit honderd procent Belgische product. De vier stukken op Fire Disposal - simpelweg "Part 1" tot "Part 4" genoemd - zijn alleszins trage groeiers en ontwikkelen zich vanuit heel eenvoudige elementen: een basaal percussief geluid, een repetitieve bastoon of een kort patroon van de elektronica. Van daaruit wordt er stilletjes met de elementen geschoven, worden ze verlengd en ontstaan frisse variaties.

De interactie tussen de drie sporen zorgt ervoor dat deze muziek tot leven komt, en polyritmiek speelt daarin een bepalende rol. Het eenvoudige drumpatroon van het eerste deel wordt aanvankelijk niet echt tegengesproken door Smets elektrische bas, maar wanneer die gaandeweg tot een meer dubby partij wordt verleid, komt het trio haast vanzelf in een bonkige groove terecht, met Dupleix' elektronica die daar als een vettige laag bovenop drijft. Het derde deel is min of meer gelijkaardig, al gaat het trio hier nog wat minimalistischer te werk en weet Evrard binnen zijn strak afgebakend speelterrein - weinig meer dan een eenvoudige 4/4 beat - het vuur aardig op te poken en vliegen de cimbaalcrashes ons om de oren.

Een meer acid- en techno-achtige vibe domineert het laatste deel van de plaat. Zelfs zozeer dat het zou kunnen doorgaan voor een experiment uit de beginperiode van het Plus 8-label van Richie Hawtin. Het trio trekt een mist op van korrel en distortion, en dreigt gedurende meer dan tien minuten vooraleer het wegzinkt in haar eigen ruisende creatie en ons tegelijk een beetje verweesd achterlaat. Wat ons betreft, mogen ze er snel een vervolg aan breien.

Joachim Ceulemans / enola.be

Tandaapushi website