M(H)YSTERIA |
|
|
M(h)ysteria Family Drug JVT0017 (Jvtlandt, 2017) CD
- Select your location under Shopping Cart to see prices -
- FREE SHIPPING WORLDWIDE -
Release date: January 11th, 2017 “Family Drug” is the premiere recordings of M(h)ysteria, a new trio founded by Giovanni Di Domenico. Jakob Warmenbol: Drummer and graduate of the Antwerp conservatory where he
REVIEWS There’s an alluring dark tone to this debut of the M(h)ysteria project. Drummer Jakob Warmenbol, electric bassist Laurens Smet and Hammond organist Giovanni Di Domenico perform like they drank rocket fuel before the recording session. The music is upbeat and psychedelic and unabashedly wild, but at no time does it sound like some blithe walk in the park. There’s definitely a fun aspect to this music, but there’s also the sense that things could get ugly real fast and this music could suddenly turn around and punch someone right in the mouth. That hint of danger makes all the difference, and frames the fun in a context of risk. Dave Sumner @ Bird is the Worm
In het trio M(h)ysteria laat Di Domenico, nu op Hammondorgel, zich bijstaan door bassist Laurens Smet (Ifa y Xango, Bambi Pang Pang, Nest) en drummer Jakob Warmenbol (Nest, Wheels, Robbing Millions) voor een heel ander soort trip. Dit is broeierige en duistere muziek voor zweterige nachten met een ronkende elektrische bas, stuwende drums en afwisselende spookachtige en pompende uitweidingen op het Hammondorgel in twee composities van Di Domenico en een groepsimprovisatie. De toon wordt meteen gezet met opener “Road Rage”, een vet rollend stuk met een potige drive en een sound en sfeer die wat herinneren aan Zorns Moonchild, tussen noir en occult. Het is de ideale soundtrack bij de spanningen waarmee we volgens de leider af te rekenen krijgen in het dagelijkse leven. Soms druk en verwarrend, met nukkige vrijheid en noisy weerbarstigheid, maar vooral ook met een tintelende ongedurigheid, alsof de muzikanten spelen op gloeiende kolen. Slotstuk “Crumbs War” begint met staccato stoten en lijkt aanvankelijk op eenvoud te mikken, maar er wordt intussen gewerkt aan een onheilszwangere spanningsopbouw, tot het geheel plots omslaat in een tribaal ondergronds dansfestijn met opzwepende ritmes. Jimmy Smith, it ain’t. Maar wel cool. Middenluik “Family Drug”, een improvisatie van een kwartier, laat de luisteraar alle hoeken van de kamer zien, met gesjeesde orgelriedels, zoemende feedback en schijnbaar richtingloze uitstapjes die belanden in een wereld van krakende en pulserende golven van nervositeit, een voortdurend van vorm veranderende geluidsmassa met een soms woeste energie, en opjuttende spanning. Als vrij geïmproviseerde muziek al vaak wordt beschuldigd van elitarisme en intellectualisme, dan is deze weerbarstige brok lijfelijkheid een ideaal tegengif. Vrij en spannend, nooit gratuit of gemakzuchtig. En dus kunnen we spreken van twee sterke, fascinerende toevoegingen aan een oeuvre dat stilaan wat meer aandacht verdient.
Een nieuwe project met de Brusselse Italiaan/bezig baasje Giovanni Di Domenico, bassist Laurens Smet en drummer Jakob Warmenbol. Voor Di Domenico is het een zoveelste project in een lijst die stilaan intimiderende proporties aanneemt. Op zijn eigen Silent Water-label, maar ook daarnaast, profileert de toetsenist zich steeds nadrukkelijker als een ongrijpbare muzikant. Dat in goed gezelschap van de Brusselse scene of internationale kleppers als Jim O’Rourke, Gonzalo Almeida, Chris Corsano, Nate Wooley of Akira Sakata (‘Iruman’ behoort nog altijd tot onze favoriete impro-cd’s van de laatste jaren). Bij M(h)ysteria gaat hij voluit voor het Hammondorgel, al is dat meteen met een bijsluiter die duidelijk maakt dat dit weinig uitstaans heeft met het werk van, pakweg, Jimmy Smith, Jack McDuff of Richard ‘Groove’ Holmes. Het meest excentrieke van Sun Ra, Larry Young of Lonnie Smith kom al iets dichter in de buurt. Smet is dan weer bekend van onder meer Ifa Y Xango en Bambi Pang Pang, terwijl Warmenbol (Nest, Bolhaerd) eindelijk nog eens op een release te horen is. Drie stukken, waarvan twee composities en een vrije improvisatie. In Di Domenico’s ‘Road Rage’ word je meteen bij het nekvel gegrepen door Smets dwingende/slingerende bas, die de volle steun krijgt van Warmenbols gedreven cimbalenwerk. Di Domenico lijkt zich haast onder te dompelen in de magick wereld van John Zorns Moonchild. Een machtig brokje grootstadsjazz die even onderbroken wordt voor wat knorrige interactie. ‘Crumbs War’ is al net zo cool, beland van een hechte, broeierige interactie in een heftig opzwepende dansmuziek (!). Het vrije tussenluik ‘Family Drug’ zoekt het tussen ruimte-exploratie en de krachtige verkenningen van de vroege fusion-bands, maar dan zonder de connotaties die daar doorgaans bij komen kijken. ‘Family Drug’ is niet enkel eerherstel voor het Hammondorgel, maar ook een vet pompende, vrij verkennende en soms verrassend donkere plaat voor wilde nachten.
Er støy vakkert? Nei! Kan støy være interessant? JA!! Dette kan være en passende innledning på anmeldelsen av det italiensk/belgiske bandet M(h)ysteria sitt album «Family Drug», som kun inneholder tre spor. Allerede på åpningslåta «Road rage», skjønner man fort at dette ikke kommer til å bli noen vakker opplevelse med peace, love og flotte solnedganger. Et brutalt bassostinat ligger under hardtslående trommespill og vegger av Hammondklanger og analoge synthlyder, der vi dras med på et roadrace av mørk musikalsk energi. Noen minutter ut i låta, glir det hele ut i fullstendig fritt spill der alle musikerne maner fram assosiasjoner til all verdens faenskap. Det lykkes de godt med. Om det var dystert på åpningslåta, blir det ikke noe særlig lysere på spor 2, tittellåta «Family Drug». Hvis målet er å beskrive stress og gi apokalyptiske assosiasjoner, når de målet med godt monn. På siste sporet, «Crumbs War», starter det hele litt mindre dystert med en ganske groovy beat. Men frykt ikke, vi blir fort dratt inn igjen i bandets mørke og smertefulle musikalske uttrykk. Alle der ute som har den forestillingen at improvisasjonsmusikk på Hammondorgel skal spilles slik som Jimmy Smith og Joey DeFrancesco har gjort det, har ikke mye å hente på dette albumet. Eller kanskje har de nettopp det – at det finnes andre måter å bruke et klassisk jazzinstrument på som kan få fram kraftfulle følelser. Referansene til salig Keith Emerson i The Nice og Emerson, Lake & Palmer er for denne anmelderen ganske så klare. Emerson var ikke snau på konsertene sine når det gjaldt å støye på orgel både med og uten kortslutning. Han var også den første som begynte å bruke synthesizerne til Robert Moog live. Dette er mørk, dyster og smertefull improvisasjonsmusikk spilt av svært dyktige musikere. Mange vil kalle dette for støy, og det har de tidvis rett i. Men det er usedvanlig spennende støy som setter i gang mange sterke følelser og bilder i hodet for de som gidder å sette seg ned og høre på det. Men vær forberedt på at du trenger en god pause etter å ha hørt gjennom albumet.
ローマ出身で、現在はベルギー、ブリュッセル在住のピアニスト、コンポーザー Giovanni Di Domenico のオルガンを核としたグループ“M(H)YSTERIA”としてのデビュー作。 シャケットの雰囲気などからも、何となく予想はしていたが、ELPなどの Progressive Rock あたりのテイストもある音楽となっている。 雑多なものが混じり合う状況は、いままでなかった新しいものを産み出しやすいという意味でも望む状況でもあるのだが、音楽からイメージされる ここ4〜5年の Organ シーンの状況を振り返れば、新しい時代を切り拓いていく立ち位置にいるコンテンポラリー系及びそれより先端寄りにいる
Hammond, bas og trommer. Så er tankerne kørt i stilling til en bestemt forestilling om hvordan det skal lyde. Den forestilling skydes i sænk af M(H)ysteria, der sender funky grooves og souljazz ud til fordel for syrede stemninger. Trioen M(H)ysteria ledes af italieneren Giovanni Di Domenico, der bor i Belgien. Han har et omfattende CV som pianist og komponist, der bl.a. indbefatter samarbejde med Jim O’Rourke, Arve Henriksen, Akira Sakata og Chris Corsano. Han er sammen med belgierne Laurens Smet på bas og Jakob Warmenbol på trommer. Musikken er dyster. De beskriver med musikken de mange spændinger der er i dagligdagslivet, med stress og forestillinger om forfærdelige ting der sker omkring os. Trioen har et flydende fremadrettet drive, hvor der aldrig er ro. Åbningsnummeret Road Rage tager os med på en apokalyptisk motorvejstur. Titelnummeret Family Drug sender os ind i en monumentalt lammende overdosis. Den kommer snigende med smerte og afmagt. Family Drug er til lytteren der ikke bange for at få hældt syre i Hammond orgelet. Spændende og uhyggeligt.
|
|
|
